wiadomości z Gorzowa i regionu, publicystyka, wywiady, sport, żużel, felietony

No i przyszła końcówka roku, ostatni dzień tego 2014. Czas podsumowań i rozliczeń. W moim przypadku bardzo dużo tego będzie.

Niestety. Bo świętowanie po polsku i w stylu miasta na siedmiu wzgórzach wygląda w jeden sposób. Co chwila pod moim jednym i drugim oknem wybucha jakaś petarda i wzdrygam się od tego oto hałasu. Niestety.

Oj lubią i wcale nie lubią być zasypywane. Bo dziursko w Cichońskiego, choć prawie zasypane, to jednak nie daje za wygraną i nadal je widać.

Minęło kolejne Boże Narodzenie. Święta, które obchodzą katolicy, ewangelicy, później nieco chrześcijanie obrządku wschodniego, ale i nie tylko, bo polska tradycja jakoś się tak odciska na życiu, że przy choince i śledziach lub innych rybach też i ci niewierzący są. No a prezenty to już lubią wszyscy, wierzący, niewierzący, zachodni, wschodni, ewangelicy. Wszyscy.

Choć za oknem się nie bieli, nie ma też minusowych temperatur, to jednak przyszły Święta Bożego Narodzenia. Tradycja nakazuje usiąść w rodzinnym gronie, przełamać się opłatkiem, świętować.

No niestety. Jakiś czas temu myślałam, że to przypadek, ale wczoraj kolejny raz patrzyłam ze zdumieniem, jak pomyka najpierw jeden, a potem drugi, oba z innymi numerami, ale oba do tego samego celu, znaczy na Piaski.  

Mamy już kilka w mieście, w tym jedną  w miejscu dawnego Empiku. A teraz powstaje kolejna, za rogiem, a właściwie dwoma, od mojego domu. No i to nie jest całkiem fajna informacja.

Piękne ręczne robótki pokryły część miasta. Za sprawą stoi Ela i jej koleżanki. A jak ja tam sobie szłam przez centrum, to tylko błogo mnie się robiło.

Dostałam kilka dni temu od przemiłej znajomej cudne wydawnictwo. Malutki folderek o akcji, jaką zrobiła w Bibliotece w Bogdańcu. Zaangażowała wieś i własną mamę. Uzyskała coś nieprawdopodobnego.

Fakt, dawno mnie tam nie było. Z różnych przyczyn. Ale byłam wczoraj i trochę sobie szyję zwichnęłam, kiedy się gapiłam na kamienice. Ładnieją zwyczajnie.