wiadomości z Gorzowa i regionu, publicystyka, wywiady, sport, żużel, felietony

Ale i Jazz Club, ale i my publiczność, ale i władze tego miasta. Wszyscy mieliśmy niezwykłą przyjemność, radość i szczęście uczestniczyć w koncercie niebywałej artystki z Izraela, Noi. Niezapomniany wieczór w czarownym Teatrze Osterwy to był.

Szalenie mnie się podoba pisanie różnych programów, projektów, akcji i różnych takich zza biurka.

A słowa te kieruję do melomanów, którzy z lekką być może podejrzliwością traktują spotkania Klubu Melomanów Filharmonii Gorzowskiej. Bo znów było intrygująco, trochę plotkarsko, ale i wyśmienicie muzycznie.

Kolejny zresztą raz, i na ten sam temat, a idzie o tablicę, jaka wisi od 1946 r. na gmachu magistratu miasta na siedmiu wzgórzach.

I to nie według mego widzimisię, tylko najbardziej opiniotwórczego polskiego pisma jazzowego, za jakie od lat mam je ja i mnie podobni, czyli „Jazz Forum”.

Właśnie jeden z przemiłych znajomych poprosił mnie, abym pomogła mu szukać.... koła drewnianego. Dla tych, co nie wiedzą, co to jest, podpowiem tylko, że część do wozu drabiniastego, też pojazdu raczej zapomnianego. No ale co tak, ludzkie bziki różnymi drogami chadzają...

Jakoś tak mam, że lubię czytać. Zresztą to to była pierwsza cywilizacyjna umiejętność, jakiej się nauczyłam. Czytania oto właśnie. I nikt w rodzinie najbliższej i dalszej nie pamięta, jak to się stało, że Renatka posiadła tę sztukę. Pamiętam bardzo dokładnie, jak musiałam się uczyć pisać po polsku, z tymi okropnymi dwu i trzy znakami, ale czytać umiem od zawsze.

Ja jestem jak najbardziej za, choć Bogiem a prawdą nie wiem, jak to zrobić. Bo jest taki pomysł, nie mój, a dwójki moich bardzoż przemiłych znajomych, żeby zamanifestować solidarność z kijowskim Majdanem przez koncert, sztukę właśnie.

Nie wierzę, po prostu nie wierzę w to, co się wyczynia w tym mieście. I chyba pierwszy raz przyjdzie mi napisać, że wszelakie rady, posłowie i inne takie ciała żyją w kompletnym oderwaniu od życia.

Jak to czasami warto pójść do ludzi. Ano warto, bo wczoraj spotkałam przemiłego znajomego, z którym ucięłam sobie wielce interesującą pogawędkę. A gadulaliśmy o pewnej arcyciekawej mniejszości narodowej, która w mieście na siedmiu wzgórzach zamieszkuje.