wiadomości z Gorzowa i regionu, publicystyka, wywiady, sport, żużel, felietony

Od dziś znika z ul. Chrobrego sklep mięsny i jest to już kolejna placówka, która zwinęła żagle z Traktu Królewskiego. – Pani tu się nic nie dzieje, ta ulica zwyczajnie już umarła – usłyszałam od pani sprzedawczyni.

Ręce mi opadły, kiedy posłuchałam co pani prezydent Ewa Piekarz powiedziała o słynnym już placyku u zbiegu Garbar i ul. Sikorskiego. I naprawdę nie wiadomo czy śmiać się, czy też może płakać.

To znów nie był jeden z najlepszych z dni w tym roku. A wydawało się, że będzie dobrze. Bo był las, była droga, a potem w domu komputer i ta informacja…

Zaimponowali mnie znajomi. Autentycznie. Bo skłócone i mocno podzielone środowisko wspomaga naszych przyjaciół, których dotknęło nieszczęście pożaru.

No i się przez te święta trochę napodróżowałam. Znaczy szynobusami z miasta na siedmiu wzgórzach do miasteczka w widłach Obry i Warty i w drugą stronę. No i dziwne mnie naszły konstatacje… Jak to zwykle przy takich okazjach bywa.

Za jakiś czas niebo pociemniej, zabłyśnie magiczna pierwsza gwiazda i wszyscy zasiądziemy w naszych domach przy najważniejszej w każdym roku kolacji. I w ten prosty a jednocześnie magiczny sposób zaczniemy Święta Bożego Narodzenia.

Otóż wybrałam się w całkiem długą drogę z Nowin Wielkich do Gorzowa pieszo. I wszystko było fajnie, dopóki nie dotarłam do Gorzowa i nie wsiadłam na pętli Wieprzyce do tramwaju, bo po 24 km i pokonaniu paru górek, gdzie deniwelacja wynosi coś około 100 m, i trzeba tam wejść po stoku z nachyleniem 45 stopni i potem zejść, uznałam, że wyczynu dość. Tak zresztą uznał i Marcin, który tę drogę zaprojektował. No i do centrum pojechaliśmy bimbką.

No bo jak nazwać wielką batalię, jaka przez ostatni rok przetoczyła się przez miasto na trzech wzgórzach w sprawie stadionu Warty.

To jeden z najsympatyczniejszych zwyczajów  jakie znam. A chodzi mnie dokładnie o Betlejemskie Światełko Pokoju, jakie co roku roznoszą i rozwożą skauci i harcerze na całkiem sporym obszarze tego nienajlepszego ze światów.

Otóż chyba jeszcze nigdy nie napisałam, że czasami do łez rozśmieszają mnie teksty, jakie dostaję od urzędników. Uwielbiam zwłaszcza oficjalne komunikaty.