2015-02-04, Komentarze na gorąco
Czas pożegnania zawsze jest przykry, szczególnie jednak wtedy, kiedy żegnamy kogoś na zawsze. A dziś żegnamy księdza prałata Witolda Andrzejewskiego, jedną z najwybitniejszych postaci powojennego Gorzowa, która na trwałe zapisała się w jego historii.
Będzie go miastu i jego mieszkańcom bardzo brakowało.
Pamiętamy i zapamiętamy. Pamięć ludzka jednak jest krucha, ulotna i zawodna. Póki my żyjemy, będziemy pamiętać, a co później? Radni mówią, że myślą już o godnym upamiętnieniu księdza Witolda. Oby rzeczywiście pomyśleli, bo z tym pamiętaniem i myśleniem o pamiętaniu trochę u nas krucho. Przykładem jest chociażby Zenon Bauer, który również się zasłużył, a szczególnego upamiętnienia się nie doczekał. Inna sprawa, że nie tylko w naszym mieście trzeba aż śmierci, żeby dać się zapamiętać, doczekać uznania. Jakoś za życia za mało myślimy o ludziach i pamiętaniu o nich, choć dobrze ich znamy i dobrze wiemy o ich zasługach i dokonaniach. I nie chodzi wcale o stawianie za życia pomników, ale o zwykły szacunek i uznanie. Chodzi o oficjalne gesty i zwykłe ludzkie odruchy.
Jan Delijewski
Robert
Borowy
W miniony piątek dla lubuskich uczniów zabrzmiał ostatni dzwonek przed zimową przerwę.
Tak charyzmatycznych osób Gorzów ma coraz mniej
Szczęśliwego Nowego Roku!
Nie można uciec od smutnej opinii
Wesołych, zdrowych i pogodnych Świąt!
Wystarczy kliknąć ,,usuń’’ i historia szybko znika
Radni zacierają ręce, niesmak pozostał
Z góry było wiadomo, że wyciągnie wszystkie brudy
To był intensywny i wspaniały tydzień
Niech ktoś zatrzyma wreszcie to szaleństwo!
