Rewolucje i rewelacje na wyborczych listach do parlamentu

2015-09-07, Komentarze na gorąco

Polityka jest jednak nieprzewidywalna, co najlepiej widać przy okazji wyborów.

Nie chodzi tylko o to co się dzieje w ogóle czy na górze, ale także i przede wszystkim w wymiarze regionalnym i lokalnym. Nagłe wolty i niespodziewane zwroty akcji w odniesieniu do nazwisk na listach wyborczych ciągle przecież zaskakują. I dopóki listy nie zostaną zarejestrowane w PKW wszystko jest jeszcze możliwe.

Najwięcej zamieszania jest z listami rządzącej jeszcze Platformy Obywatelskiej. Najpierw na dole, czyli w Zielonej Górze wycięli dotychczasowych posłów Krystynę Sibińską i Witolda Pahla. W centrali jednak uznano, że partyjny aktyw rozdający karty w regionie z Bożenną Bukiewicz na czele posunęli się za daleko, czyli odsunęli o jednego posła za dużo i umieścili na lubuskiej liście zasłużonego i pracowitego W. Pahla. Ten jednak ku zaskoczeniu wszystkich dookoła zrezygnował ze wspaniałomyślnego, acz uczciwego gestu kierowniczych gremiów swej partii i ogłosił rezygnację. Nagle, więc pojawił się na liście i to na wysokim trzecim miejscu Tomasz Kucharski, znakomity były sportowiec a trener oraz urzędnik aktualnie, bez dorobku publicznego i politycznego, co prawda, ale za to z nazwiskiem. Nie minęło sporo czasu i po kolejnej weryfikacji i zapewne licznych zabiegach zainteresowanej, na liście pojawiła się Krystyna Sibińska, która miała pójść w odstawkę za krnąbrność i odchylenia wobec jedynie słusznej zielonogórskiej opcji. I to być może nie koniec jeszcze (po)wyborczych niespodzianek, bo dopóki listy nie są zarejestrowane, to przecież nazwiska są w grze.

U Nowoczesnej też miało być nowocześnie i bez znanych nazwisk i twarzy, doświadczenia i rutyny, a nawet partyjnej przeszłości. W końcu jednak Ryszard Petru i jego współpracownicy poszli po rozum do głowy i przestali rzeczywistość oraz ludzi demonizować z jednej strony, z drugiej zaś idealizować, bo byłaby to szkodliwa sprzeczność sama w sobie. Tym sposobem na lubuskiej liście znalazło się miejsce i dla Jerzego Wierchowicza, i Jerzego Ostroucha. Z pożytkiem dla Nowoczesnej listy.

U Kukiza także było dynamicznie i ciekawie. Najpierw listę otwierał jeden Krzysztof Bosak, jeden z liderów narodowców, dawniej Wszechpolaków, rodem Zielonej Góry, ale za kilka dni pojawił się na jego miejscu Jarosław Porwich, szef gorzowskiej Solidarności, który dotychczas był drugi. Wszystko dlatego, że K. Bosak manifestacyjnie zrezygnował, bo nie spodobało mu się m.in. towarzystwo na Kukizowych listach. Okazał się więc młody, ale już charakterny, co w polityce za częste nie jest i przynajmniej w tym zakresie wzbudził uznanie.

Partią samą w sobie okazał się Tadeusz Jędrzejczak, który najpierw ogłoszony został, nie bez publicznego zadziwienia, jako kandydat na senatora PSL-u, by zyskać w końcu także poparcie lubuskiej zjednoczonej, acz mocno podzielonej lewicy. Zaś na poselskich listach zarówno PSL-u, jak i lewicy już bez jakiegokolwiek zaskoczenia. U pierwszych na czele siła spokoju i doświadczenia, czyli Jolanta Fedak i Józef Zych, a dalej Maciej Szykuła i Jan Świrepo; u drugich zaś wytrawny gracz i wieczny działacz Bogusław Wontor, jako przewodnik lewicowego ugrupowania, z Jakubem Derechem Krzyckim w środku i byłym posłem Janem Kochanowskim na końcu.

Tylko w PiS bez rewelacji i rewolucji, czyli nudno, choć Sebastian Pieńkowski w roli kandydata na senatora stanowi tu pewne odkrycie. Kandydaci do sejmu jednak już takimi nie są. Marek Ast, Elżbieta Rafalska i Jerzy Materna, są na tyle znani, że mogą pociągnąć za sobą innych, w tym Elżbietę Płonkę czy Marka Surmacza. To mocna drużyna i daleka od wewnętrznego skonfliktowania, bo wie, co to partyjna dyscyplina. No i chęć przejęcia władzy jest ogromna.

Jan Delijewski