Dwie historie byłych już sportowców, którzy stali się legendą

2017-04-10, Komentarze na gorąco

Po długiej zimowej przerwie kibice najwyraźniej stęsknili się za żużlem.

Kilka tysięcy widzów na stadionie i jeszcze więcej przed telewizorami z przyjemnością oglądało całkiem fajnie ściganie podczas niedzielnego memoriału im. Edwarda Jancarza. Obsada zaś godna była turnieju Grand Prix, choć Bartek Zmarzlik musiał tym razem obejść się ze smakiem. Jeszcze więcej czytelników przeczytało, tylko przez pierwsze dwa dni po publikacji, nasz reportaż o początkach kariery tego legendarnego już żużlowca.

Tej samej niedzieli karierę sportową zakończyła inna legenda polskiego sportu – prawie 40-letni siatkarz Paweł Zagumny. Dla mojego pokolenia kibiców, pamiętających jeszcze drużynę Huberta Wagnera, Zagumny był wirtuozem siatkówki. Jako jeden z najlepszych rozgrywających świata wystąpił ponad 400 razy w reprezentacji Polski, zdobywając mistrzostwo Europy i globu. Znakomicie wyszkolony technicznie rozgrywał piłkę z finezją i polotem, ale przy tym niezwykle mądrze i skutecznie. Z nim na parkiecie wszyscy grali pewniej i lepiej. Takiego artysty w dzisiejszej siatkówce już nie ma i długo chyba nie będzie. Aczkolwiek artystą futbolu staje się powoli w Bayernie nasz Robert Lewandowski, ale to już inna dyscyplina i zupełnie inna historia, która dopiero się pisze i nabiera rozpędu. Paweł Zagumny swoją historię już napisał, choć nie całkiem skończył, bo siatkówka ma nadal być jego żywiołem. W przeciwieństwie do Edwarda Jancarza, po którym pozostały nam już tylko wspomnienia. I turniej jego imienia, przywrócony do życia, po latach zapomnienia.

Jan Delijewski