Patrycjo! Nie zatrudniaj się w barze z kebabami

2016-02-12, Czytaj ze mną

Patrycja Kopacka ma 20 lat, w 2014 roku wydała pierwszy tomik wierszy, a rok później przekonała naszego pana prezydenta, żeby dał jej stypendium, którego część przeznaczyła na wydanie dużego zbioru wierszy. I właśnie o nim dziś opowiem.

Jej pierwszy tomik był skromny, nosił tytuł „Wchodzę” i zawierał więcej pytań niż odpowiedzi. Był jednym wielkim zdziwieniem światem, człowiekiem, a przede wszystkim sobą.

Drugi tom jest znacznie rozbudowany, liczy blisko 80 stron, a w nim dużo wierszy o różnej tematyce. A przecież ton wierszy jest jeden i zawiera się w tytule książki „Nie wiem”. Młoda Patrycja ma już za sobą pierwszą miłość i utratę dziewictwa. On – przez duże „O” wyjechał gdzie daleko, więc tęsknota, samotność, rozczarowanie i… ktoś następny, wszystko jedno kto. Potem dyskoteki, zabawy, papierosy, piwo, wino, narkotyki – i cytuję:

Ważna jest tona tapety na fejsie.

Przecież nikogo nie obchodzi,

kto co sobą reprezentuje.

Grunt, żeby było na co popatrzeć.

Kiedyś 20-letni Mickiewicz pisał: „Młodości, ty nad poziomy wylatuj”, a 20-letnia Patrycja Kopacka, tak formułuje credo swojego pokolenia:

Boimy się żyć,

rzucić siebie w wir

planów, marzeń, miłości, przyjaźni, seksu.

Boimy się o najbliższych,

którzy tak często przez nieuwagę

stają się tymi najdalszymi.

Zastanawiająco dużo w wierszach młodziutkiej Patrycji Kopackiej jest samotności, smutku, nawet śmierci, żałoby. A przecież życie przed nią, nawet gdy ten jedyny pojechał sobie gdzieś daleko. Dla młodej poetki najtrudniejszy do pokonania jest wszechogarniający ją banał i brak horyzontów. W jednym z wiersz ktoś życzliwy jej radzi:

Sztuką, kochanie, nie zarobisz na chleb.

Może zajmij się czymś przyszłościowym.

Zatrudnij się w fabryce czy w barze z kebabami.

Dasz radę, przecież to tylko praca. Odłóż tę kartkę

i długopis. Niech nie gryzie cię sumienie. Z czasem

i tak będziesz go miała coraz mniej.

Twoja wrażliwość nikogo nie interesuje,

nie płacą ci za twój światopogląd,aniołku.

Kochana Patrycjo! Nie zatrudniaj się w barze z kebabami, a pisz wiersze. Nie bój się świata. To świat powinien bać się ciebie, bo jesteś młoda, myśląca i bardzo odważna. A jeśli jeszcze nie wiesz, jak żyć, pamiętaj, że filozofowie też mają kłopot z odpowiedzią na to pytanie. Po prostu żyj, a zobaczysz, że życie ma sens.

***

Patrycja Kopacka, „Nie wiem”, Wyd. Oddział w Gorzowie Związku Literatów Polskich, Gorzów Wlkp. 2015, foto Piotr Merda, s. 76. Seria Biblioteka Pegaza Lubuskiego nr 77.

Najłatwiej książkę z podpisem autorki będzie można nabyć podczas promocji w dniu 16 lutego o godz. 17.00 w Klubie MCK „Jedynka” przy ul. Chrobrego 9 (nowa siedziba).

Czytaj ze mną

Jaromir

„Pegaz Lubuski” nr 80

Po raz pierwszy zapraszam do czytania „Pegaza Lubuskiego” online, a nie na wydruku. Bo nie ma wydruku, nie było także zwyczajowej promocji numeru z udziałem autorów tekstów i osób zainteresowanych literaturą tworzoną w Gorzowie. Takie czasy. Ale czytać można.