Juliusz Sikorski dał swojej książce tytuł „Gaude Mater Polonia. Administracja partyjno-państwowa i Kościół na Ziemi Lubuskiej w zenicie milenijnej rywalizacji”. Na początku wstępu tłumaczy, że łaciński tytuł średniowiecznej pieśni rycerskiej – „Gaude Mater Polonia” znaczy „Raduj się Matko Polsko”, a dlaczego wprowadził ją do tytułu – wyjaśni się na końcu.

Redaktorami naukowymi książki „Cyganie / Romowie w Polsce – dawne i współczesne konteksty 1964 roku” są Beata Orłowska i Piotr Krzyżanowski z Akademii  im. Jakuba z Paradyża, którzy od kilku lat zajmują się mniejszościami narodowymi w Gorzowie i regionie.

Podobno lubimy czytać pamiętniki, a jednocześnie bardzo mało pamiętników ukazuje się w druku. Przynajmniej dotyczących naszego regionu. Ale właśnie coś się zmienia.

Dla miłośników archeologii ta książka może być prawdziwym odkryciem. Bo jej autorzy śladów przeszłości szukali nie w ziemi, a w… gazetach. Andrzej Kokowski i  Wieńczysław Niemirowski są autorami książki „Na tropie zaginionych odkryć. Archeologia w świetle doniesień prasowych z dawnej prowincji Grenzmark - Posen-Westpreußen”.

Co mieli w sobie templariusze i joannici, że ciągle nimi się interesujemy? Religijność? Misję cywilizacyjną? Życie pełne tajemnic? Bogactwo? Na pewno pozostała po nich legenda, a pamiątką są dawne siedziby. Wszystkie tajemnice tych zakonów objaśnia Kamil Wasilkiewicz w książce „Templariusze i joannici w biskupstwie lubuskim”, czyli od XIII do XVI wieku.

Wśród wszystkich publikacji o historii naszego regionu zwracają uwagę dwa tomy „Słownika historycznego Nowej Marchii w średniowieczu”  prof. Edwarda Rymara jako początek kompleksowego źródła wiedzy.

Co roku w Ośnie, pod opieką księdza Piotra Grabowskiego spotkają się naukowcy badający dawne biskupstwo lubuskie (1124 – 1598), którego początki wiązać należy z Górzycą i okolicznymi ziemiami. Piąta konferencja miała temat przewodni „Przez architekturę mówią wieki”, a referaty na niej wygłoszone złożyły się na piąty tom „Colloquiów Lubuskich”.

XIV tom cyklu wydawniczego „Ziemia Międzyrzecka w przeszłości” jest odmienny od poprzednich z trzech powodów. Pierwszych 13 wydało Stowarzyszenie Regionalistów Środkowe Nadodrze, a ten Towarzystwo Historyczne Ziemi Międzyrzeckiej, które – jak czytamy w „Słowie wstępnym” – jest następcą prawnym Stowarzyszenia Regionalistów. Redaktorami naukowymi tego numeru są Agnieszka Indycka i Marceli Tureczek, nie ma Bogumiła Mykietowa, dotąd jednego z filarów tego wydawnictwa.

Ten piękny album można czytać i oglądać zawsze, choć wystawa, której dotyczy, we wrześniu zostanie zamknięta. Kolejny to dowód wyższość księgi nad nawet najwspanialszą ekspozycję.

Nie umiem zachęcić: przeczytajcie tę książkę koniecznie, bo czyta się ją trudno. Nie ma w niej akcji, nawet nie ma bohaterów z określonymi charakterami, choć są zdarzenia i są ludzie. Sytuacje i szkicowo zarysowani bohaterowie są pretekstem do rozważań znacznie ważniejszych niż to co dalej.