Ksiądz Dariusz Gronowski jest autorem biografii biskupa Wilhelma Pluty, książki wydanej przez Instytut Biskupa Wilhelma Pluty w Gorzowie. W ramach konkursu o Lubuski Wawrzyn Naukowy za tę książkę autor otrzymał dyplom za najlepszą książkę popularno-naukową wydaną w województwie lubuskim w 2015 roku.

Książka ta powstała z wędrówek autora po Ziemi Torzymskiej najczęściej bocznymi drogami i przez lasy, z jego zamiłowania do historii, z ciekawości dla nazw własnych miejscowości, jezior, pagórków, wąwozów, pól, z zaskakujących często lektur, a przede wszystkim z jego poetyckiej wyobraźni. 

Oficjalnie jest to Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych, ale na to miejsce wszyscy mówią po prostu – poligon drawski. To największy poligon w Europie – zajmuje ponad 36 tys. hektarów – z najnowocześniejszymi urządzeniami do szkolenia wojsk lądowych, a w części także lotniczych całego NATO. Największe marzenie wielu mężczyzn.   

Przez trzy lata (2012 – 2014) Lech Dominik prowadził w Muzeum im. Jana Dekerta spotkania w cyklu „Sztuka – Artysta – Dzieło”. Zapraszał na nie przede wszystkim artystów-plastyków i fotografików, ale wśród jego gości było także troje aktorów. Zadawał im pytania o marzenia z dzieciństwa, o studia, o świadomość swojej pracy artystycznej, o dokonania i plany.

W książce „Obiekty totemiczne” gorzowianki Beaty Patrycji Klary każdy z trzech rozdziałów zaczyna się od spisu przeróżnych przedmiotów wykorzystanych w assamblażu.

W atmosferze dyskusji o przeszłości Lecha Wałęsy czytam książkę o dwóch kolegach: jednego złamało SB, drugi był synem działacza podziemia.

Alicja Kłaptocz odtwarza powojenną historię swojego miasta w kolejnych książkach. Wydała dotąd: „Kostrzyńskie pejzaże”, „Kostrzyńskie klimaty”, „Kostrzyńskie dekady”, „Kostrzyńskie kościoły” i „Kostrzyńskie ulice”.

Czy wiecie gdzie leży Mały Paryż? Roman Habdas twierdzi, że tak nazywana była Mosina, miasteczko blisko Poznania, gdzie się urodził. Dzieciństwo i wczesna młodość autora przypadły na lata 60. i 70., lata trudne i smutne, lata politycznej i gospodarczej stagnacji. Jednak dziecko widziało tamten czas zupełnie inaczej.

Patrycja Kopacka ma 20 lat, w 2014 roku wydała pierwszy tomik wierszy, a rok później przekonała naszego pana prezydenta, żeby dał jej stypendium, którego część przeznaczyła na wydanie dużego zbioru wierszy. I właśnie o nim dziś opowiem.

Dawno, dawno temu, w połowie lat 70. minionego wieku, jako osoba młoda i ambitna współpracowałam z „Gazetą Lubuską” przesyłając różne informacje. Pewnego razu w Skwierzynie uczestniczyłam w bardzo sympatycznej imprezie: na rynku prezentowały się wojskowe zespoły muzyczne, a potem razem z żołnierzami patriotyczne piosenki śpiewała skwierzyńska młodzież.