Ile jeszcze trzeba wypadków, ofiar, kalectwa i śmierci?

2016-05-31, Żużel

Tej tragedii nie można było komentować na gorąco; tutaj potrzeba dystansu, spokoju i chłodnej analizy.

Jednakże nie można przejść obok niej obojętnie. Śmierć18-letniego żużlowca Krystiana Rempały, po wypadku na torze w Rybniku, każe po raz kolejny zastanowić się nad tym sportem, który ze swej natury jest niebezpieczny, a ostatnimi laty jeszcze bardziej groźny dla zdrowia i życia zawodników.

A wszystko za sprawą pogoni za jeszcze większą prędkością motocykli, której symbolem stały się już nieprzelotowe tłumiki, a które wprowadzono pod pretekstem ograniczenia hałasu na stadionach żużlowych. Protestują od początku przeciwko temu sami zawodnicy z Tomaszem Gollobem na czele, którzy mówią, że skutkiem ubocznym tego jest coraz trudniejsze panowanie nad maszynami, które w krytycznych sytuacjach wymykają się z pod kontroli. I co? I nic. Ktoś to wymyślił, ktoś na tym zarabia, ktoś się przy tym upiera. Ile jeszcze trzeba wypadków, ofiar, kalectwa i śmierci, by ktoś poszedł wreszcie po rozum do głowy i posłuchał tych, którzy wiedza lepiej, bo to oni ryzykują swym zdrowiem i życiem? Tutaj nie pomogą już dmuchane bandy na całej długości toru, tutaj trzeba dmuchać na zimne, czyli zwolnić ten pęd za widowiskiem za wszelka cenę.

Prokuratura w Rybniku wszczyna śledztwo w sprawie tragicznego wypadku na tamtejszym torze. Mocno się jednak obawiam, że skupi się jedynie na wydarzeniach, które były bardziej skutkiem niż przyczyną. Może jednak pojawią się przy okazji wnioski pod adresem tych, którzy zarządzają tym objazdowym cyrkiem, zwanym jeszcze sportem żużlowym.

Jan Delijewski