Niektóre zawody giną, ale inne mają się dobrze

2017-03-20, Gospodarka

Pracownia Grażyny Ogrodnik nie daje rady z zamówieniami. Inaczej ma szewc oraz właściciele magla.

Grażyna Ogrodnik i Barbara Neuman przy pracy w punkcie krawieckim przy ul. Chrobrego.

Rzemieślnicy jednym głosem mówią, że usługi to ciężki kawałek chleba. Nie tylko w Gorzowie.

Niektóre zawody mają się dobrze, inne nieco słabiej, a jeszcze innym grozi wyginięcie, bo kurczy się klientela. – Praca w usługach to ciężka robota, i bywa niewdzięczna, ale jakoś na życie zarobić trzeba – mówią gorzowscy rzemieślnicy, właściciele małych punktów bez których czasami ciężko jest żyć.

Z Coco Chanel na ścianie

W malutkiej pracowni Grażyny Ogrodnik jest nieustanny ruch. Jakaś pani przymierza sukienkę, ktoś odbiera już uszytą kreację. Inna klientka właśnie wchodzi i ma nadzieję, że pracownia szybko skróci jej wyjściowe spodnie. – Zwyczajnie nie dajemy rady z zamówieniami – mówią Grażyna ogrodnik – mistrz krawiecki i jej pracownica Barbara Neuman – czeladnik krawiecki. Na ladzie i na półkach leżą stosy ubrań, które trzeba albo naprawić, albo przeszyć, albo coś nowego stworzyć. Obie krawcowe pracują przy profesjonalnych maszynach do szycia zastawionych szpulami z nićmi. Ze ściany patrzy na nie zagadkowo uśmiechnięta Coco Chanel. – A to ja jestem jej wielką fanką ujawnia pani Grażyna.

Obie krawcowe tłumaczą, że mają nawał pracy, bo umieją wszystko, co powinny profesjonalne krawcowe. – Szyjemy suknie, suknie ślubne, garsonki, kożuchy, nawet ubrania robocze, jakby było trzeba. No jednym słowem wszystko, co potrzebuje maszyny – mówią.

Na pytanie, czy krawiectwo to zawód z przyszłością, jednym głosem mówią, że tak, ale jakoś rąk chętnych do tej pracy za bardzo nie ma, choć przecież w Gorzowie jest Zespół Szkół Odzieżowych. – Już dwa lata szukam chętnej uczennicy, ale nic z tego nie wychodzi, bo co kto przyjdzie, dwa tygodnie popracuje i ucieka. A w rzemiośle trzeba chcieć pracować – mówi Grażyna Ogrodnik. Jej malutka pracownia, punkt krawiecki, jak sama mówi, mieści się przy ul. Chrobrego, tuż obok popularnego sklepu z materiałami „Bławatek”.

Szewców coraz mniej

Na nadmiar klientów nie narzeka natomiast znany w mieście szewc Janusz Mielec, który ma zakład w piwnicy kamienicy przy ul. Chrobrego. – No kto to widział, żeby szewc w środku dnia nie przy kopycie czy przy maszynie siedział, a przy telewizorze – mówi rzemieślnik. I tłumaczy, że jego profesja ma się ku upadkowi. – Kiedyś nas w całym mieście było ponad 40 rzemieślników szewców, a teraz na palcach jednej ręki da się zakłady policzyć – mówi gorzko.

Janusz Mielec w oczekiwaniu na klientów czas spędza w swoim zakładzie przy ul. Chrobrego na oglądaniu telewizji, choć wolałby przy kopycie lub maszynie szewskiej.

I tłumaczy, że za taką sytuację odpowiadają dwa czynniki. – Po pierwsze rynek zalały tanie buty produkowane w Chinach. Przecież jak ktoś kupi buty za 30 zł, to ich do szewca raczej na naprawę nie przyniesie. Bo to się zwyczajnie nie opłaca, a po drugie jak naprawiać buty z plastiku. Drugą przyczyną upadku profesji jest to, że nie ma następców. Nie ma chętnych do pracy w tym zawodzie – mówi.

On sam profesji nauczył się od brata. – Spodobało mi się i tak w zawodzie zostałem. Teraz nikt nie chce się uczyć tego zawodu, ludzie nie mają przekonania do niego, bo to jednak praca, która wymaga precyzji i konkretnych umiejętności – mówi Janusz Mielec.

Znany gorzowski szewc wieszczy czarny scenariusz dla swojego zawodu w mieście. – Mam wrażenie, że za niedługi czas to albo buty się będzie wyrzucać, albo szukać szewca gdzieś w Poznaniu lub w Zielonej Górze – mówi. I ma na myśli buty ze skóry, na które trzeba wyłożyć kilkaset złotych i które właśnie do już nielicznych szewców trafiają do naprawy. Ale dodaje też, że ma stałe klientki. – To takie starsze panie, które mają właśnie takie porządne skórzane buty, o które dbają jak o skarby. Ale z takich klejnotów nie da się wyżyć, bo i na rachunki trzeba zarobić, na dzierżawę, no i coś zjeść trzeba też – mówi pan Janusz.

Chyba ostatni w mieście

Magiel U Rysia mieści się od ponad 30 lat na parterze kamienicy u zbiegu ulic Armii Polskiej i 30 Stycznia. Od początku pracują tu pan Ryszard i jego żona Danuta Wyszyńscy. Kiedyś bardzo wielu gorzowian oddawało swoje pranie do magla. Bo jak twierdzą przedwojenne podręczniki wzorowego utrzymania domu, najlepsza bielizna pościelowa, stołowa i ręczniki są z magla. Kiedyś maglowało się różne rzeczy na ręcznych urządzeniach, które zresztą można w tym maglu zobaczyć. Dziś pani Danuta do maglowania bielizny używa mechanicznego urządzenia. – Coraz mniej ludzie przywożą rzeczy do magla, ale jednak cały czas jakoś idzie – mówi Danuta Wyszyńska. I od razu zaznacza, że praca w usługach, w rzemiośle to najgorsza, jaka może być. – Proszę zobaczyć, ludzie zalegają z odbiorem prania po dwa-trzy tygodnie. A tu zarobić trzeba na rachunki, na dzierżawę – opowiada.

Danuta Wyszyńska z magla przy ul. Armii Polskiej i 30 Stycznia pracuje przy mechanicznym maglu, bo ciągle ma klientów, którzy jednak nie lubią prasować.

No i mówi, że z okolicznych domów nikt nic do jej zakładu nie przynosi, a to, co ma do zrobienia, trafia do niej z innych osiedli oraz spoza miasta. – Bo jednak są ludzie, którzy lubią spać w wymaglowanej pościeli – zaznacza.

Na razie nie szuka następców, bo ma nadzieję, że w zakładzie zastąpi ją syn. – Na szczęście, że są następcy – mówi. Ale skoro w mieście został tylko jeden lub jeden z niewielu magli, znaczy, że i na te usługi popyt maleje. Ale jak zaznacza Danuta Wyszyńska, jakoś od kilku lat ta tendencja malejąca się zatrzymała i poziom zapotrzebowania na tę usługę się ustabilizował.

Dość dodać, że usługi maglowania świadczą w mieście także sieciowe pralnie, jakie można znaleźć w Tesco czy w Galerii Askana.

Renata Ochwat

Gospodarka

Robert
Borowy

Infolinia dla rozliczających PIT czynna dłużej

Do 30 kwietnia trzeba złożyć zeznanie podatkowe PIT za 2024 rok. Rozliczający się podatnicy mogą skorzystać ze wsparcia Infolinii Krajowej Administracji Skarbowej.