Nie żyje ostatni z gorzowskich pionierów – muzyków

2024-03-14, O tym się mówi

Na cmentarzu w Gorzowie spoczął dziś (14 marca) Waldemar Świątkiewicz, muzyk, orkiestrant i chórzysta, nauczyciel muzyki, który zmarł 11 marca w wieku prawie 95 lat.

Fot. Zbigniew Łącki

Zespół, który dosłownie grał w sztuce Pierre Carleta Marivauxa „Igraszki trafu i miłości” w gorzowskim teatrze (premiera 9.02.1963). Przy fortepianie Szeligowski, skrzypce – Mieczysław Zieliński, flet – Kącikowski, na wiolonczeli W. Świątkiewicz (w głębi)

Był „najmłodszym” członkiem Klubu Pioniera, a zarazem ostatnim żyjący aktywnym uczestnikiem powojennego życia muzycznego w Gorzowie.

W czasach, gdy żyły jeszcze setki pierwszych polskich osadników, a członkostwo w Klubie Pioniera, dawało pewne przywileje, postanowiono, że członkiem klubu może zostać tylko osoba, która zamieszkała w Gorzowie do końca marca 1946 r., czyli w ciągu roku od zainstalowania się w mieście władz polskich, a do tego podjęła pracę zawodową. Powojenni nastolatkowie zazwyczaj kontynuowali naukę, ale p. Waldemar udowodnił, dokumentami i zdjęciami, że w wieku lat 16 pracował już w warsztacie szklarskim swego ojczyma. I tak w 1982 r. został „najmłodszym” pełnoprawnym członkiem Klubu Pioniera.

Jego rodzina przybyła do Gorzowa z Inowrocławia już 25 maja 1945 r. Zakład szklarski Kazimierza Jaworskiego (1920-1989), który uważał się za pierwszego polskiego szklarza w Gorzowie, funkcjonował do 1952 r. przy ul. Wandy Wasielewskiej 8, dziś Sikorskiego 26. Matka, Franciszka, secundo voto Jaworska (1909-1999) zajmowała się handlem dewocjonaliami i galanterią, ale najbardziej znana była jako utytułowana wędkarka, która w l. 1973-1990 stała na czele największego na Ziemi Lubuskiej koła PZW nr 1 (1400 członków).

ZOBACZ: Publiczności dziecięcej nie da się oszukać

Sam też do 1952 r. pracował w szklarstwie, kontynuując jednocześnie naukę w LO dla Dorosłych (1950-1952) i grając jednocześnie w ówczesnych orkiestrach; talent muzyczny mógł odziedziczyć po biologicznym ojcu, który był muzykiem, sam już od 1942 r. pobierał naukę gry na skrzypcach u Witolda Kocikowskiego w Inowrocławiu, naukę kontynuował w 1946-1951 w Miejskiej Szkole Muzycznej w Gorzowie, w 1952-1957 ukończył klasę wiolonczeli w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Szczecinie, w 1974 – klasę kontrabasu w PSM II st. w Poznaniu.

W. Świątkiewicz (pierwszy z lewej) w warsztacie szklarskim ojczyma Kazimierza Jaworskiego (w środku), z prawej szwagier T. Bekierski

Fot. Archiwum

Od 1 września 1958 zatrudniony był w PSM w Gorzowie jako nauczyciel gry na wiolonczeli, od 1974 – także kontrabasu, od 1976 r. – jako nauczyciel dyplomowany, pracował też w powiatowym SOA, czyli Społecznym Ognisku Artystycznym, a w 1965-1968 pracował także jako instruktor muzyczny w Domu Kultury Dzieci i Młodzieży.

Od 1945 r. grał w orkiestrze symfonicznej Ludwika Kacperskiego, w 1947-1950 – także w Małej Orkiestrze Symfonicznej Józefa Rezlera, a w 1950-1952 – w orkiestrze szkolnej Liceum Pedagogicznego pod dyrekcją Franciszka Czarneckiego, w 1954 – w składzie międzyszkolnej orkiestry symfonicznej we Wrocławiu (Podwale), w 1957-1967 był wiolonczelistą w orkiestrze dętej kolejarzy, grał też w orkiestrze Kazimierza Kamińskiego przy Prezydium PRN, orkiestrze szkolnej PSM, a od 1973 – w „Odeonie”, przez lata grał też w orkiestrze katedralnej.

Sam zorganizował i prowadził w l. 1950-1952 chór mieszany przy LO dla Dorosłych, chór szkolny przy LP, w 1950 opiekował się zespołem tanecznym w Santoku, w 1951 przygotowywał chór żeński przy Prezydium PRN.

Swoje wspomnienia nagrał dla Centrum Dokumentacji Ośrodka Pamięć i Przyszłość, pamiątki materialne przekazał w l. 2010-2015 do Archiwum Państwowego w Gorzowie. Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1989), Złotym (1982) i Srebrnym (1976) Krzyżem Zasługi, odznaką „Zasłużony działacz kultury”, odznaką „Za zasługi dla woj., gorzowskiego”, odznaką honorową m. Gorzowa (1984, 2006).

Jerzy Zysnarski