Viktoria Landsberg, której zabrakło szczęścia

2025-12-18, Piłka nożna

W Landsbergu po I wojnie światowej istniało kilka klubów piłkarskich, a jednym z nich była Viktoria założona w 1919 roku.

Fot. Fußball Sport

Drużyna Viktorii Landsberg na dzisiejszym Placu Grunwaldzkim. W tle Kozacza Góra. Na zdjęciu z 1921 roku widać, że każdy zawodnik miał nieco inną literę V na koszulce, najwyraźniej każdy doszywał ją sobie sam

Klub ten miał czerwono-białe barwy i rywalizował głównie z innymi zespołami z miasta i okolic. W 1933 roku, wskutek narastających problemów finansowych, działalność klubu się zakończyła. W najlepszym okresie organizacja liczyła ponad 60 członków, prowadziła trzy drużyny seniorów, rozwijała sekcje młodzieżowe i posiadała nawet oddział lekkoatletyczny. Mimo tak szerokiej działalności klub nigdy nie doczekał się własnego boiska.

W berlińskim czasopiśmie Fußball Woche z listopada 1925 roku można przeczytać, że Viktoria występowała na „pięknie położonym boisku”. Chodziło o teren w miejscu dzisiejszego stadionu lekkoatletycznego. Ostatecznie boisko zostało jednak przekazane klubowi policyjnemu oraz miejscowemu Towarzystwu Gimnastycznemu, co pozbawiło Viktorię stabilnej bazy sportowej. Jedną z głównych przyczyn był brak operatywności włodarzy, którzy często się zmieniali i nie wykazywali się szczególną gospodarnością.

Kolejne zarządy wprowadzały zmiany w statucie, które następnie były kwestionowane przez ich następców. Finansowe problemy narastały, w 1929 roku klub był zadłużony na ponad 100 marek. Nie była to jeszcze kwota paraliżująca, lecz wskazywała na narastające kłopoty strukturalne. Ówczesny skarbnik tłumaczył sytuację niesystematycznym opłacaniem składek przez członków oraz niekorzystnym położeniem boiska nad jeziorem Strzeleckim (dzisiejszy rejon tzw. Ruskiego Stawu). Teren należał do LSV 23, a kibice Viktorii i mieszkańcy rzadko decydowali się na tak daleki spacer, co dodatkowo odbijało się na kondycji finansowej klubu.

CZYTAJ: Działacze Stali chcą powrotu Grand Prix do Gorzowa!

Od 1932 roku funkcję prezesa i skarbnika pełnił Karl Strauch, od dawna związany z klubem wraz ze swoim bratem. Jednak i ta zmiana nie odwróciła niekorzystnych tendencji. Wiosną 1933 roku, po trzech walkowerach, Viktoria została wycofana z rozgrywek. Jak się jednak okazało, był to dopiero początek końca.

Na ostatnim zebraniu, w lokalu klubowym przy dzisiejszej ulicy Mickiewicza, w lipcu 1933 roku zjawiło się jedynie czterech członków. Wysuwano oskarżenia pod adresem ostatniego prezesa o pozostawienie klubu w skrajnie trudnej sytuacji. Podjęto decyzję o rozwiązaniu organizacji, która przez ponad dekadę stanowiła istotny element sportowego życia miasta. Przez lata każde zebranie zamykano odśpiewaniem klubowej pieśni, głośno, radośnie i w licznym gronie. W lipcu 1933 roku tradycja ta wybrzmiała po raz ostatni, lecz już tylko cicho i symbolicznie, bo na sali zostało zaledwie czterech najwierniejszych członków Viktorii.

Kiedy likwidator klubu, Paul Bandt, przystąpił do pracy, zastał pustą kasę i liczne długi. Z majątku ruchomego pozostały jedynie dwie piłki, dratwa z igłą, proporczyk oraz komplet mocno używanych strojów. Co warto podkreślić, sam Bandt nie był postacią przypadkową, przez kilka lat pełnił ważne role w klubie, co nadawało procedurze likwidacyjnej dodatkowego wymiaru osobistego.

Sprawa zamknięcia Viktorii ciągnęła się jeszcze przez kilka lat. Pojawiali się kolejni wierzyciele, a niektóre zgłaszane kwoty sięgały nawet 1000 marek, sumy znacznej jak na realia małego klubu sportowego tamtej epoki. Dopiero w 1937 roku sprawa została ostatecznie zamknięta. Wielu zawodników Viktorii zasiliło później inne miejscowe drużyny, przede wszystkim LSV 23, kontynuując piłkarską tradycję mimo upadku macierzystego zespołu.

Przemysław Dygas