Nie żyje ostatni przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej

2024-04-11, Tym żyje Gorzów

Na cmentarzu w Osiedlu Poznańskim pochowany został Kazimierz Łaszczyński, ostatni przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej w Gorzowie, który zmarł 5 kwietnia, przeżywszy ponad 83 lata.

Fot. pixabay.com

Dla osób w takim wieku i z tamtej epoki przymiotnik „ostatni” bywa częstym elementem biografii, np. ostatni taki działacz partyjny w „Stilonie”, ostatni weteran maratonów, który przed 40 laty zakładał klub biegacza w Gorzowie…

Kazimierz Łaszczyński urodził się w 1940 r. w Jóźwinie k. Konina, jego rodzice 22.04.1946 r. zamieszkali przy ul. Wylotowej w Osiedlu Poznańskim, które wówczas należało do Gorzowa.

W 1954 r. ukończył szkołę w Siedlicach, a w 1957 – Zasadniczą Szkołę Zawodową w Gorzowie, w 1966 skończył wieczorowo Technikum Mechaniczne i rozpoczął studia wieczorowe na Politechnice Szczecińskiej, następnie Poznańskiej, gdzie w 1971 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika.

Od 12.05.1957 do 31.12.2001 r. – z przerwą w l. 1961-1962 na służbę wojskową w Radomiu – był pracownikiem „Stilonu”, zaczynał jako ślusarz remontowy, następnie st. mistrz, kierownik oddz. remontowego w Wydziale Głównego Mechanika (1981), mechanik Zakładu Depolamy i zast. kierownika Zakładu Polimeryzacji i Dywizji Granulatów Konstrukcyjnych, od 1.01.2002 na emeryturze; uczestniczył w zakładowym ruchu racjonalizatorskim, w 1970 został prezesem środowiskowego koła Klubu Techniki i Racjonalizacji (KTiR) w Wydziale Włókienniczym, był członkiem zespołu, który za osiągnięcia w 1986 r. został laureatem Gorzowskiej Nagrody Technicznej II stopnia za wdrożenie sposobu wytwarzania krajanki polimeru w oparciu o wypełniacze mikroziarniste.

W 1975 r. wstąpił do PZPR, w 1981 r. był jednym z działaczy tzw. „Siódmego zespołu”, struktury poziomej, której celem była głęboka reforma partii, został wtedy członkiem egzekutywy Komitetu Zakładowego PZPR w „Stilonie”, był delegatem na konferencję miejską i wojewódzką, został członkiem Komitetu Miejskiego PZPR, ale już w pierwszych dniach w stanie wojennym został usunięty ze wszystkich funkcji w KZ i KM. Pozostał jednak członkiem Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR, bo jako delegat „Stilonu” w 1981 r. uczestniczył w IX Zjeździe PZPR, w 1989 został delegatem na ostatni XI Zjazd PZPR, był też uczestnikiem I Kongresu SdRP, a 16.03.1990 r. został członkiem 7-osobowej grupy organizacyjnej Lubuskiej Unii Socjaldemokratycznej, później jednak pozostawał osobą bezpartyjną.

W l. 1988-1990 był radnym ostatniej Miejskiej Rady Narodowej, w wyborach z 19.06.1988 r. otrzymał 412 głosów, był członkiem Prezydium, a od 19.12.1989 do czerwca 1990 – ostatnim przewodniczącym MRN.

Od lat 50. uprawiał biegi średnie, ostatnio długie, był zawodnikiem „Unii” i „Warty”, w czasie służby wojskowej reprezentował „Czarnych” Radom (1961-1962), przez jeden sezon biegał w „Olimpii” Poznań, od 1963 – ponownie w „Warcie”, w 1965 r. zakończył karierę zawodnika wyczynowego. Był wielokrotnie mistrzem ówczesnego woj. zielonogórskiego juniorów i seniorów w biegach na 800 i 1500 m, w 1958 r. został wicemistrzem województwa na 1500 m, w 1959 zdobył w Dębicy mistrzostwo federacji „Unia” na 1500 m oraz wicemistrzostwo na 800 m, w 1960 r. zwyciężył w finale wojewódzkim Biegów Narodowych w Zielonej Górze na dystansie 3 km, w 1963 r. zdobył brązowy medal w mistrzostwach Wielkopolski na dystansie 5 km. W 1981 wystartował w I Masowym Biegu Słowiańskim, w 1982 – w IV Maratonie Pokoju w Warszawie, łącznie uczestniczył 7 razy w maratonach warszawskich i innych biegach długich. Przez ok. 10 lat współorganizował zakładowe spartakiady „Stilonu”, w 1982 r. został współzałożycielem Gorzowskiego Klubu Biegacza im. B. Malinowskiego.

Odznaczony był m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1989), odznaką „Zasłużonego dla woj. gorzowskiego” (1986) i honorową odznaką m. Gorzowa (1988) oraz odznaczeniami resortowymi.

Jerzy Zysnarski