2024-04-11, Tym żyje Gorzów
Na cmentarzu w Osiedlu Poznańskim pochowany został Kazimierz Łaszczyński, ostatni przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej w Gorzowie, który zmarł 5 kwietnia, przeżywszy ponad 83 lata.
Dla osób w takim wieku i z tamtej epoki przymiotnik „ostatni” bywa częstym elementem biografii, np. ostatni taki działacz partyjny w „Stilonie”, ostatni weteran maratonów, który przed 40 laty zakładał klub biegacza w Gorzowie…
Kazimierz Łaszczyński urodził się w 1940 r. w Jóźwinie k. Konina, jego rodzice 22.04.1946 r. zamieszkali przy ul. Wylotowej w Osiedlu Poznańskim, które wówczas należało do Gorzowa.
W 1954 r. ukończył szkołę w Siedlicach, a w 1957 – Zasadniczą Szkołę Zawodową w Gorzowie, w 1966 skończył wieczorowo Technikum Mechaniczne i rozpoczął studia wieczorowe na Politechnice Szczecińskiej, następnie Poznańskiej, gdzie w 1971 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika.
Od 12.05.1957 do 31.12.2001 r. – z przerwą w l. 1961-1962 na służbę wojskową w Radomiu – był pracownikiem „Stilonu”, zaczynał jako ślusarz remontowy, następnie st. mistrz, kierownik oddz. remontowego w Wydziale Głównego Mechanika (1981), mechanik Zakładu Depolamy i zast. kierownika Zakładu Polimeryzacji i Dywizji Granulatów Konstrukcyjnych, od 1.01.2002 na emeryturze; uczestniczył w zakładowym ruchu racjonalizatorskim, w 1970 został prezesem środowiskowego koła Klubu Techniki i Racjonalizacji (KTiR) w Wydziale Włókienniczym, był członkiem zespołu, który za osiągnięcia w 1986 r. został laureatem Gorzowskiej Nagrody Technicznej II stopnia za wdrożenie sposobu wytwarzania krajanki polimeru w oparciu o wypełniacze mikroziarniste.
W 1975 r. wstąpił do PZPR, w 1981 r. był jednym z działaczy tzw. „Siódmego zespołu”, struktury poziomej, której celem była głęboka reforma partii, został wtedy członkiem egzekutywy Komitetu Zakładowego PZPR w „Stilonie”, był delegatem na konferencję miejską i wojewódzką, został członkiem Komitetu Miejskiego PZPR, ale już w pierwszych dniach w stanie wojennym został usunięty ze wszystkich funkcji w KZ i KM. Pozostał jednak członkiem Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR, bo jako delegat „Stilonu” w 1981 r. uczestniczył w IX Zjeździe PZPR, w 1989 został delegatem na ostatni XI Zjazd PZPR, był też uczestnikiem I Kongresu SdRP, a 16.03.1990 r. został członkiem 7-osobowej grupy organizacyjnej Lubuskiej Unii Socjaldemokratycznej, później jednak pozostawał osobą bezpartyjną.
W l. 1988-1990 był radnym ostatniej Miejskiej Rady Narodowej, w wyborach z 19.06.1988 r. otrzymał 412 głosów, był członkiem Prezydium, a od 19.12.1989 do czerwca 1990 – ostatnim przewodniczącym MRN.
Od lat 50. uprawiał biegi średnie, ostatnio długie, był zawodnikiem „Unii” i „Warty”, w czasie służby wojskowej reprezentował „Czarnych” Radom (1961-1962), przez jeden sezon biegał w „Olimpii” Poznań, od 1963 – ponownie w „Warcie”, w 1965 r. zakończył karierę zawodnika wyczynowego. Był wielokrotnie mistrzem ówczesnego woj. zielonogórskiego juniorów i seniorów w biegach na 800 i 1500 m, w 1958 r. został wicemistrzem województwa na 1500 m, w 1959 zdobył w Dębicy mistrzostwo federacji „Unia” na 1500 m oraz wicemistrzostwo na 800 m, w 1960 r. zwyciężył w finale wojewódzkim Biegów Narodowych w Zielonej Górze na dystansie 3 km, w 1963 r. zdobył brązowy medal w mistrzostwach Wielkopolski na dystansie 5 km. W 1981 wystartował w I Masowym Biegu Słowiańskim, w 1982 – w IV Maratonie Pokoju w Warszawie, łącznie uczestniczył 7 razy w maratonach warszawskich i innych biegach długich. Przez ok. 10 lat współorganizował zakładowe spartakiady „Stilonu”, w 1982 r. został współzałożycielem Gorzowskiego Klubu Biegacza im. B. Malinowskiego.
Odznaczony był m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1989), odznaką „Zasłużonego dla woj. gorzowskiego” (1986) i honorową odznaką m. Gorzowa (1988) oraz odznaczeniami resortowymi.
Jerzy Zysnarski
Gorzowscy radni domagali się podczas środowej sesji Rady Miasta ujawnienia przez dyrektora zarządzającego Stali Gorzów kwoty, za jaką klub sprzedał nazwę stadionu.