Włodzimierz Korsak – wielki łowczy i pisarz

2012-08-25, Zdarzyło się kiedyś

W jednym zakątków Parku Górczyńskiego przysiadł, ze swoim ulubionym psem przy nogach, Włodzimierz Korsak.

Pomnik uroczyście, w towarzystwie leśników i myśliwych, odsłonięto w 2011 roku, a o życiu i dokonaniach tego „największego myśliwego wśród pisarzy i największego pisarza wśród myśliwych” przypomina skromna tabliczka leżąca u jego stóp. Niewiele ona jednak mówi o tej wybitnej postaci, która spędziła w naszym mieście ponad 20 lat i zawsze niezwykle ciepło wspominała ten okres. Oto życiorys Włodzimierza Korsaka, napisany przez Dorotę Frątczak, zamieszczony w książce „W przestrzeni tęczy” wydanej w 1996 roku przez Agencję DEJAMIR.
„Włodzimierz Korsak urodził się 1 sierpnia 1886 roku w Anińsku, w ówczesnej guberni witebskiej (Białoruś) w rodzinie ziemiańskiej, której korzenie szlacheckie – zarówno ze strony matki, Emilii z domu Sołtan, jak i ojca Bronisława Korsaka – sięgają XV wieku. Początkowo naukę pobierał od guwernerów w domu, następnie kształcił się w Gimnazjum im. Mikołaja I w Rydze, a później na Akademii Rolniczej w Taborze (Czechy). W okresie studiów intensywnie zwiedzał kraje Europy Zachodniej. Po ich ukończeniu zarządzał majątkiem rodzinnym. W 1916 r. podjął szereg wypraw myśliwsko-przyrodniczych do Azji. Po zakończeniu I wojny światowej i konfiskacie dóbr w Anińsku przez władze radzieckie, osiadł w Warszawie, gdzie pracował jako rachmistrz w banku, kartograf i tłumacz w Wojskowym Instytucie Geograficznym. W latach 1923-25 pracował w Ministerstwie Rolnictwa i Dóbr Państwowych jako główny łowczy Rzeczypospolitej. Następnie doglądał dóbr Jarosława Potockiego na Polesiu a od 1929 r. aż do wybuchu II wojny światowej był łowczym na Wileńszczyźnie. Po wojnie, osiadł w Gorzowie, gdzie do chwili przejścia na emeryturę w 1949 r. również pracował jako łowczy. W naszym mieście spędził ponad 20 lat.
Debiutował opowiadaniami, które w latach 1904-1907 drukowane były na łamach „Łowca Polskiego”. W 1922 roku wydał swą pierwszą książkę „Rok myśliwego”, która stała się popularnym podręcznikiem myślistwa. W okresie międzywojennym ukazało się jeszcze 10 jego książek o tematyce przyrodniczej i myśliwskiej, w tym „Na tropach przyrody”, która była lekturą szkolną. W 1929 r. został członkiem Związku Literatów Polskich. Po wojnie wznowień doczekały się „Leśne ogniska”, „Ku indyjskiej rubieży” i na „Na tropach przyrody”. Ostatnią jego książką była „Las mi powiedział”, która ukazała się w 1969 r. Wiele prac pozostało w maszynopisach.
Książki swe sam ilustrował, początkowo tylko rysunkami, później także zdjęciami. Wystawy swoich rysunków i akwareli miał m.in. w Wilnie, warszawskiej Zachęcie, Poznaniu, Lwowie.
Był też prekursorem ochrony przyrody w Polsce – w 1936 roku proponował utworzenie pierwszego parku narodowego w okolicach Wilna. W Gorzowie był założycielem i przez kilka lat przewodniczącym Oddziału Ligi Ochrony Przyrody. Odznaczony został najwyższym odznaczeniem myśliwskim „Złom”, a także Złotym Krzyżem Zasługi, krzyżem „Polonia Restituta”.
Zmarł 23 września 1973 roku w Krakowie, w 1983 r. jego zwłoki - zgodnie z ostatnią wolą – przeniesione zostały do Gorzowa.

Dorota Frątczak