Antosz: To jest istotne, żeby wyrwać się ze świata niemożności

2023-04-19, Trzy pytania do...

Trzy pytania do Wiesława Antosza, kierownika Warsztatów Terapii Zajęciowej Fundacji ,,Złota Jesień” w Gorzowie

Fot. Maja Szanter

- Na czym polegał pilotażowy program, w którym wzięliście udział w minionym roku?

- Było to ogólnopolskie działanie realizowane przez PFRON – program wprowadzający standardy pracy zgodne z ,,Konwencją o prawach osób niepełnosprawnych”. Wzięło w nim udział kilkadziesiąt warsztatów z całego kraju. Celem pilotażu było sprawdzenie planów i założeń, które można realizować w przyszłości. Tu takimi planami była standaryzacja pracy z osobami niepełnosprawnymi w tego typu placówkach. Głównym narzędziem służącym standaryzacji była aplikacja, która pozwalała realizować diagnozę funkcjonalną uczestników – jeżeli dobrze zdiagnozujemy i poznamy możliwości takich osób, lepiej i łatwiej będzie z nimi pracować. Oprócz tego można będzie te działania pokazać na zewnątrz, udowodnić, że kilkaset warsztatów w całej Polsce są to placówki potrzebne. Dzięki diagnozie uczestnika, poznaniu, co on potrafi i w jakich dziedzinach życia, mogliśmy spróbować go ocenić i ustalić plan działania. Pilotaż był za krótki, by po kilku miesiącach dowiedzieć się, czy dany człowiek się zmienił, pracujemy bowiem ze specyficzną formą niepełnosprawności – intelektualną i psychiczną. Jest to szalenie trudne, ale jest to krok w stronę pokazania środowiska pracującego z osobami niepełnosprawnymi jako grupy, która wie, o co chodzi i wie, jak pokazać zewnętrznemu odbiorcy, co robimy, dlaczego i do czego zmierzamy.

Ludzie nie wiedzą co robić, denerwują się, wzywają taksówki

- Jakie działania podejmowaliście w ramach pilotażu?

- Mnóstwo czasu zajęło skupienie się na diagnozie funkcjonalnej. Była to praca indywidualna z uczestnikami, ale i praca grupowa. Odbyło się kilka szkoleń zewnętrznych dla pracowników. Spróbowaliśmy również nawiązać relacje z innymi placówkami biorącymi udział w pilotażu, poznać ludzi, wymienić się doświadczeniami, poznać metody pracy. W naszych zajęciach bierze udział 50 uczestników. Zmierzamy ku rzeczywistej, realnej aktywizacji, by poprawić jakość życia tych osób, nauczyć je samodzielności i samostanowienia. Mamy kilkoro uczestników, którzy mają problemy z komunikacją werbalną. Kupiliśmy więc oprogramowanie, które miało pomóc nawiązywać z nimi kontakt. Dzięki niemu ćwiczą one pewne umiejętności i próbują nawiązywać kontakt z innymi. Lepiej funkcjonujący uczestnicy warsztatów współpracowali przy tworzeniu prostych oprogramowań dla kolegów. Tę formułę rozwijamy, bo wcześniej mało lub wcale nie zwracało się na to uwagi, a to jest szalenie istotne, by wyrwać człowieka ze świata niemożności do świata podmiotowości.

- Czy program uwzględniał też przygotowanie tych osób do przyszłej pracy?

- Próbowaliśmy stworzyć warunki do aktywnego życia w świecie, wykorzystując to, co już mieliśmy, na przykład treningi pracy. Kupiliśmy urządzenia przydatne w pracy na terenach zielonych czy przy renowacji mebli. Współgrającym z pilotażem był projekt, który realizujemy, czyli terapeutyczne obiadowanie. W jego ramach, wspólnie z uczniami z Gastronomika nasi uczestnicy przygotowują codziennie kilkadziesiąt obiadów dla seniorów, a później je roznoszą. Kupiliśmy też sprzęt do gotowania, robienia pierogów, żeby uczestnicy warsztatów się zainteresowali gotowaniem, a nawet nim bawili. Uczą więc się robienia ciast, wałkowania. Idziemy w tę stronę, żeby mieli warunki, które będą ich zachęcały do aktywności prowadzącej do zmiany życia.

Maja Szanter