2023-02-13, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje
Wystarczy tylko na kilka dni zniknąć z miasta, a tu masz. Znów coś się dzieje i to tym razem chyba dobrego.
Kiedy wróciłam z króciutkiego wypadu za Alpy, ze zdumieniem niejakim przeczytałam, że przybywa pasażerów miejskiej komunikacji. Być może, a może i na pewno decydują o tym ceny paliwa, z jakimi muszą się mierzyć zmotoryzowani. I z prostego rachunku wynika, że opłacalniej jest jednak dojeżdżać do pracy komunikacją miejską niż własnym autkiem.
Mnie to akurat zupełnie nie dziwi, bo miejska komunikacja jest znacznie wygodniejsza, niż własne auto. W końcu Gorzów to nie Nowy Jork, a zresztą w Big Apple mało kto używa własnego auta, bo to straceńcza decyzja.
A ponieważ właśnie wróciłam z miasta, gdzie miejska komunikacja hula jak złoto, postanowiłam się podzielić kilkoma wrażeniami. Otóż tak, Mediolan, bo tam właśnie byłam to drugie miasto Włoch pod każdym względem i pierwsze miasto światowej mody. I co tam w miejskiej komunikacji mnie urzekło najbardziej? Ano bimbki mnie urzekły. Bo na zwykłych liniach, takich, którymi jeżdżą mieszkańcy tego miasta, a nie na jakichś tam turystycznych, jeżdżą stare tramwaje. Tak, tak, takie sprzed wieku, a bywa, że starsze. Jeżdżą tramwaje z drewnianymi ławkami ustawionymi wzdłuż wagonów, brzęczące na zakrętach i dzwoniące jak trzeba. Głównie są pomalowane na żółto, ale zdarzają się i takie piękności, jak na załączonym obrazku. I właściwie nowych, takich jakie można spotkać w Mieście na Siedmiu Wzgórzach nad Wartą, jest zwyczajnie niewiele, jeśli generalnie jakieś są, bo ja ich nie widziałam. Podróżuje się takim tramwajkiem bardzo wygodnie, nikomu nie przeszkadza szacowny wiek bimbki, ani drewniane ławki. Turyści, przynajmniej niektórzy fotografują i jest pięknie.
Dodam tylko, że taki tabor, egzotyczny, ale jakiż zajmujący, funkcjonuje w mieście, w którym jest także metro automatyczne. Tak, tak, automatyczne, bez motorniczego czy jakiegoś innego kierowcy. To fioletowa linia, która dojeżdża pod sam słynny stadion San Siro. Kiedy się wsiada do takiego metra po raz pierwszy, to człowiek nieobeznany z podobnymi wynalazkami przeżywa coś na kształt szoku. Ale o tym będzie innym razem.
Teraz wracam do bimbek. Można zatem mieć stary tabor i można z niego uczynić znak. Można, ale trzeba o tym wiedzieć i trzeba chcieć.
Renata Ochwat
Ps. Dziś mija 17 lat od chwili, gdy na skutek specjalnie podłożonego ognia spłonęła przystań AZS AWF przy ul. Fabrycznej z cennym sprzętem gorzowskich olimpijczyków. No tak, to wszystko z tej oto miłości do Miasta….
Jaromir
O pewnym skarbie w tym mieście. Bo jak się okazuje, miasto ma skarby, o których zwyczajnie nie wie, lub też nie chce o nich wiedzieć. Albo nie słyszało, bo tylko żużel.
Nelly dostała kwiatka, i to jest bardzo ładny gest
Naszło mnie na sentymentalne wspomnienia
Jak rewitalizować, to właśnie tak
I znów to cholerstwo zastawia ulice
A do matur coś chyba z miesiąc jeszcze będzie
Jak się patrzy na różne rzeczy, to zawsze się w końcu ślad polski znajdzie
Takich skwerków powinno być więcej
Mało brakowało, doprawdy mało brakowało
Po co nam radni? Mnie właściwie to po nic
